مرامنامه

پس از حمد و ثنای خداوند و تسلیم در برابر ذات مقدس حق و تصدیق به یگانه توحید او و شکر برای رسالت انبیاء و ختمیت رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم و امامت ائمه اطهار(صلوات الله علیهم اجمعین)، ما اعضای گروه باهم مرامنامه ذیل را می پذیریم و در مقابل ان مستحکم و مقید هستیم.
ماده یک: ایران اسلامی و مردم رنج دیده‌مان، خط قرمز همه ماست. باید با تمام وجود جهت سربلندی، پیشرفت، عزت و صیانت آن اهتمام داشته باشیم.
ماده دو: اعمال و رفتارمان را با شرع مقدس اسلام مقایسه نمایم و تمام سعیمان را در راستای پیشه نمودن تقوی اجرایی نماییم و ایه زیبای، لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه را سرلوحه اعمل اخلاقی خود قرار دهیم.
ماده سه: جهاد در راه خدا را تنها راه رسیدن به حق بدانیم و آگاه باشیم هیچ راهی به حق نمی رسد مگر با جهاد. با جهاد درس بخواینم، مطالعه کنیم، کار کنیم، زندگی کنیم و به امورات اخرت و دنیا بپردازیم.
ماده چهار: برای دستیابی به قله سعادت بایستی مسلح به لوازمی باشیم، این لوازم را خدای متعال دانش و تقوا می داند . لذا بایستی در زمینه های علمی، صاحب دانش و در تقوا، تلاش بسیار نماییم.
ماده پنج: رضای خدای متعال را بر رضای اشخاص مقدم دانسته و تمام سعیمان را در رسیده به این مطلوب الهی پیاده سازی نماییم واین مرحمت الهی را قدر دان باشیم .
ماده شش: بر این باوریم انسانِ مجاهد مأیوس نمی شود. مغرور نمی شود. طلبکار نمی شود. شعارش خدمت به خلق برای خدا است. طلب از خلق ندارد و انتظار تشکر ندارد. مثل انبیاء است که به خلق خدمت می کردند و خلق آب دهان به صورتشان می انداختند، اما آن ها باز هم خسته نمی شدند. مردد نمی شدند. پشیمان نمی شدند. چون خدمت به خلق می کردند نه برای خلق، که برای خدا. و این آموزه ی بزرگ انبیاء است برای بشری که می خواهد رشد کند.
ماده هفت: انسان وقتی قدر نعمت ها را بیشتر می داند که واقعیت های جامعه را بیشتر بفهمد. دانشجویان ما، چند سال دیگر دکتر یا مهندس می شوند، ولی از این ها مهمتر این است که انسانیت را به منظه ظهور برسانند. ما در حوزه و دانشگاه درس‌خوانده زیاد داریم، ولی انسان متعهد کم داریم. هدف ما در این کار جهادی این است که خود را اصلاح کنیم و انسان واقعی شویم. حضرت امیر می فرمایند: «یا ایها الناس توبا لمن خالت اهل ذلت و المسکنه… ای مردم! خوش به حال کسانی که با خاکساران و بینوایان رفت و آمد می کنند». توفیقی از این بالاتر نیست که وقت مردم با فقرا و محرومین سپری شود و روز و شب بین آن ها زندگی کنند.
ماده هشت: در هر جمعی، اختلاف سلایق و نظرات طبیعی است. در مسائلی که خط قرمز عقل یا شرع تخطی نمی شود، مصلحت جمع را بر مصلحت و نظر شخصی مقدم می دارم و از اختلاف دوری میکنم.